Anja Bakker (The Flauting Harper) schreef zo'n schitterende tekst temidden van de Coronacrisis dat ik die een plekje wil geven op dit blog, opdat het niet vergeten wordt. De tekst niet, de tijd niet en de les niet. De Nederlandse vertaling staat eronder.
3020 AD
The legend of Mother Earth
She put up with the wayward child.
She asked it politely to stop.
She warned nicely.
She shivered to hint.
She said she didn't like it.
Spoke up a little louder.
She asked to stop hurting her.
She shuddered and broke out in a rash.
She said 'please don't' in every possible way
but who was listening?
When her children rose and said: no more, they were ridiculed and jeered at.
I'm in pain, she cried.
STOP
She took the deepest breath, held it at the top - just for a moment - then let it all out. And as she did, storms started raging over the oceans and winds blew over the continents.
She felt no relief, so she took another deep breath, deeper, as deep as she could. In the sigh that followed, the earth was scorched by the fire that had been building inside of her, blackening the ground and turning the forests into ash.
Still she felt no relief. Her chest was heaving and hurt from the inside out. She was being ravaged by fever, unable to stay still. She moaned and groaned, tossed and turned and gasped, gasped... gasped...
Tears streaming from her eyes, swollen and sore, she drew a breath so deep it sucked the air from the sky. The birds stopped singing, animals ran for shelter and the world fell silent.
She let out a sigh so huge it shook the universe, obscured the stars, covered the moon and darkened the sun. It dislodged her fever and the pain in her lungs. All that had been inflicted on her ripped from her insides back into the world. It was so heavy it fell from her lips like a curse blackening the land. It attacked her children, all her children. It spread like a virus and humanity fled, fearing the pain they and theirs had wittingly and unwittingly put her through. They burned with fever and couldn't breathe. Many weren't strong enough to survive.
And as they gasped for air, the birds started to sing. Small animals came out of their shelters. Fish swam, rivers ran clean and clear, the sun returned to shine, the moon smiled - down there was the sound of an owl hunting for mice. Bees built hives, animals roamed, grazed, hunted and multiplied. And as she caught her breath, balance was restored.
How beautiful she is.
_______________________________________________
3020 AD
De legende van Moeder Aarde
Ze verdroeg het eigenzinnige kind.
Ze vroeg het beleefd om te stoppen.
Ze waarschuwde vriendelijk.
Ze hintte voorzichtig.
Ze zei dat ze het niet leuk vond.
Zei het wat luider.
Ze vroeg op te houden met haar pijn te doen.
Ze rilde en er verscheen uitslag op haar huid.
Ze zei 'niet doen' op elke denkbare manier
maar niemand luisterde.
Toen haar kinderen opstonden en riepen: genoeg, werden ze belachelijk gemaakt en uitgejouwd.
Ik heb pijn, huilde ze.
STOP
Ze nam de diepste ademteug, hield in - maar even - en ademde toen alles uit. Haar adem liet stormen over de oceanen razen en winden over de continenten blazen.
Ze voelde geen verlichting, dus ze nam nog een diepe ademteug, zo diep als ze kon. In de zucht die volgde werd de aarde verschroeid door het vuur dat zich in haar had opgebouwd, het vuur blakerde de grond zwart en legde wouden in de as.
Nog steeds voelde ze geen verlichting. Haar borst zwoegde en brandde van de pijn. De koorts verteerde haar en maakte het haar onmogelijk zich stil te houden. Ze kreunde en gromde, woelde en draaide, hapte naar adem, hapte naar adem.... hapte naar adem...
Terwijl de tranen uit haar gezwollen pijnlijke ogen stroomden ademde ze zo diep in dat het de lucht uit de lucht trok. De vogels stopten met zingen, dieren zochten een toevluchtsoord en de wereld viel stil.
De zucht die er volgde was zo groot dat het universum ervan schudde en de sterren, de maan en de zon verduisterde. De zucht dreef de koorts en de pijn in haar longen uit. Alles dat haar was aangedaan werd uit haar gerukt en losgelaten op de wereld. Het was zo zwaar dat het als een vloek die het land in rouw bracht van haar lippen viel. Het viel haar kinderen aan, al haar kinderen. Het verspreidde zich als een virus, en de mensen vluchtten in angst voor de pijn die ze haar bewust en onbewust hadden aangedaan. De koorts verteerde hen en benam hen de adem. Velen waren niet sterk genoeg om het te overleven.
En terwijl zij naar adem hapten begonnen de vogels te zingen. Kleine dieren kwamen uit hun schuilplaatsen. Vissen zwommen, rivieren werden schoon en helder, de zon begon te schijnen, de maan glimlachte om het geluid van een uil die, ver beneden, op muizen jaagde. Bijen bouwden bijenkorven, dieren zwierven, graasden, jaagden en vermenigvuldigden zich. En terwijl Moeder Aarde op adem kwam werd het evenwicht hersteld.
Ze is zo mooi.
3020 AD
The legend of Mother Earth
She put up with the wayward child.
She asked it politely to stop.
She warned nicely.
She shivered to hint.
She said she didn't like it.
Spoke up a little louder.
She asked to stop hurting her.
She shuddered and broke out in a rash.
She said 'please don't' in every possible way
but who was listening?
When her children rose and said: no more, they were ridiculed and jeered at.
I'm in pain, she cried.
STOP
She took the deepest breath, held it at the top - just for a moment - then let it all out. And as she did, storms started raging over the oceans and winds blew over the continents.
She felt no relief, so she took another deep breath, deeper, as deep as she could. In the sigh that followed, the earth was scorched by the fire that had been building inside of her, blackening the ground and turning the forests into ash.
Still she felt no relief. Her chest was heaving and hurt from the inside out. She was being ravaged by fever, unable to stay still. She moaned and groaned, tossed and turned and gasped, gasped... gasped...
Tears streaming from her eyes, swollen and sore, she drew a breath so deep it sucked the air from the sky. The birds stopped singing, animals ran for shelter and the world fell silent.
She let out a sigh so huge it shook the universe, obscured the stars, covered the moon and darkened the sun. It dislodged her fever and the pain in her lungs. All that had been inflicted on her ripped from her insides back into the world. It was so heavy it fell from her lips like a curse blackening the land. It attacked her children, all her children. It spread like a virus and humanity fled, fearing the pain they and theirs had wittingly and unwittingly put her through. They burned with fever and couldn't breathe. Many weren't strong enough to survive.
And as they gasped for air, the birds started to sing. Small animals came out of their shelters. Fish swam, rivers ran clean and clear, the sun returned to shine, the moon smiled - down there was the sound of an owl hunting for mice. Bees built hives, animals roamed, grazed, hunted and multiplied. And as she caught her breath, balance was restored.
How beautiful she is.
_______________________________________________
3020 AD
De legende van Moeder Aarde
Ze verdroeg het eigenzinnige kind.
Ze vroeg het beleefd om te stoppen.
Ze waarschuwde vriendelijk.
Ze hintte voorzichtig.
Ze zei dat ze het niet leuk vond.
Zei het wat luider.
Ze vroeg op te houden met haar pijn te doen.
Ze rilde en er verscheen uitslag op haar huid.
Ze zei 'niet doen' op elke denkbare manier
maar niemand luisterde.
Toen haar kinderen opstonden en riepen: genoeg, werden ze belachelijk gemaakt en uitgejouwd.
Ik heb pijn, huilde ze.
STOP
Ze nam de diepste ademteug, hield in - maar even - en ademde toen alles uit. Haar adem liet stormen over de oceanen razen en winden over de continenten blazen.
Ze voelde geen verlichting, dus ze nam nog een diepe ademteug, zo diep als ze kon. In de zucht die volgde werd de aarde verschroeid door het vuur dat zich in haar had opgebouwd, het vuur blakerde de grond zwart en legde wouden in de as.
Nog steeds voelde ze geen verlichting. Haar borst zwoegde en brandde van de pijn. De koorts verteerde haar en maakte het haar onmogelijk zich stil te houden. Ze kreunde en gromde, woelde en draaide, hapte naar adem, hapte naar adem.... hapte naar adem...
Terwijl de tranen uit haar gezwollen pijnlijke ogen stroomden ademde ze zo diep in dat het de lucht uit de lucht trok. De vogels stopten met zingen, dieren zochten een toevluchtsoord en de wereld viel stil.
De zucht die er volgde was zo groot dat het universum ervan schudde en de sterren, de maan en de zon verduisterde. De zucht dreef de koorts en de pijn in haar longen uit. Alles dat haar was aangedaan werd uit haar gerukt en losgelaten op de wereld. Het was zo zwaar dat het als een vloek die het land in rouw bracht van haar lippen viel. Het viel haar kinderen aan, al haar kinderen. Het verspreidde zich als een virus, en de mensen vluchtten in angst voor de pijn die ze haar bewust en onbewust hadden aangedaan. De koorts verteerde hen en benam hen de adem. Velen waren niet sterk genoeg om het te overleven.
En terwijl zij naar adem hapten begonnen de vogels te zingen. Kleine dieren kwamen uit hun schuilplaatsen. Vissen zwommen, rivieren werden schoon en helder, de zon begon te schijnen, de maan glimlachte om het geluid van een uil die, ver beneden, op muizen jaagde. Bijen bouwden bijenkorven, dieren zwierven, graasden, jaagden en vermenigvuldigden zich. En terwijl Moeder Aarde op adem kwam werd het evenwicht hersteld.
Ze is zo mooi.
Reacties
Een reactie posten