Nog steeds staat een zwaar bevochten vrouwenvrijheid ter discussie. En nee, niet door vreemdelingen uit verre streken waar vrouwen een andere positie hebben, gewoon door ons eigenste christelijk rechts.
Mede door die ellendige folder, waarop in koeienletters staat dat er 30.000 abortussen per jaar plaatsvinden (30.000 is overigens slechts 0,01% van de vruchtbare vrouwen op dit moment) is de discussie weer in alle hevigheid opgelaaid – ruim vijfendertig jaar nadat abortus na decennia hevige discussies en acties legaal werd in Nederland. Moet die strijd nou serieus weer opnieuw worden gevoerd?
Conceptie is iets dat door twee partijen tot stand komt, maar op de een of andere manier ontspringt een van die twee partijen standaard de dans. Anticonceptie komt in de praktijk vaak terecht bij vrouwen, want veel mannen weigeren zelf die verantwoordelijkheid te nemen. Hoeveel mannen hebben standaard condooms bij zich of in huis en gebruiken ze ook daadwerkelijk als het zover is? Hoeveel mannen zouden de pil slikken als er een pil voor mannen was? Wat doen al die mannen die tegen abortus zijn er zelf aan om een vrouw niet zwanger te maken? “Vrouwen dragen dus vooral de lasten van anticonceptie. Zij moeten naar een arts, op gezette tijden aan hun anticonceptie denken, en hebben mogelijk last van bijwerkingen. Bovendien betalen ze vanaf hun 21e jaar voor anticonceptie via het eigen risico of een aanvullende verzekering.” (Rutgers.nl)
Het is nog tot daar aan toe dat je de verantwoordelijkheid voor het voorkomen van zwangerschap vooral bij vrouwen legt, maar het klopt niet dat je ze dan om de oren slaat als het toch een keer misgaat. Hoe krom is het dat vooral mannen vol oordelen en meningen zitten, en voor vrouwen menen te kunnen beslissen wat ze wel of niet met hun lijf en hun leven mogen doen? En er zijn talloze manieren waarop het mis kan gaan: je kunt verkeerd rekenen, een keer over je nek gaan terwijl je kort daarvoor je pil hebt geslikt, condooms kunnen scheuren en ga zo maar door.
Er is nog iets anders aan de hand, en ik heb ’t er vaak over omdat het veel dingen in perspectief plaatst: de wereld barst in alle opzichten uit zijn voegen door de overbevolking. In 1950 waren er twee miljard mensen op de wereld, dat is in nog geen zeventig jaar tijd verviervoudigd naar bijna acht miljard. Dit aantal groeit exponentieel, op het moment dat ik dit schrijf (dat aantal neemt per seconde toe, dat kun je hier live zien) met ruim 180.000 per dag. Het wordt tijd dat we onze focus op voortplanting aanpassen, we zijn al met meer dan genoeg en de grondstoffen zijn aan het opraken. Het maakt niet meer uit hoe eco-vriendelijk we eten: door ons aantal is de behoefte groter dan de aarde op termijn kan geven. Het krijgen van kinderen zou niet langer vanzelfsprekend moeten zijn.
En wat zijn de gevolgen als vrouwen worden gedwongen elke zwangerschap te voldragen terwijl het kind niet gewenst is? Ik las ergens een mooie zin: elk kind heeft er recht op om gewenst te zijn. Jeugdzorg heeft nu al z’n handen vol en trekt al jaren aan de bel dat het niet goed gaat, en krijgt op die manier meteen een hele berg nieuwe cliënten. Er zitten anno 2020 ruim 23.000 kinderen in de pleegzorg. De vrouwen én kinderen in kwestie zullen doodongelukkig zijn, en de kinderen groeien op tot ongelukkige volwassenen die ook weer ongelukkige kinderen maken – want zo werkt dat helaas, je geeft je eigen ellende door. Mensen die ongelukkig zijn doen een groter beroep op de zorg en zijn minder productief, dus zelfs in economisch opzicht onwenselijk.
De oplossing is heel simpel:
Mede door die ellendige folder, waarop in koeienletters staat dat er 30.000 abortussen per jaar plaatsvinden (30.000 is overigens slechts 0,01% van de vruchtbare vrouwen op dit moment) is de discussie weer in alle hevigheid opgelaaid – ruim vijfendertig jaar nadat abortus na decennia hevige discussies en acties legaal werd in Nederland. Moet die strijd nou serieus weer opnieuw worden gevoerd?
Conceptie is iets dat door twee partijen tot stand komt, maar op de een of andere manier ontspringt een van die twee partijen standaard de dans. Anticonceptie komt in de praktijk vaak terecht bij vrouwen, want veel mannen weigeren zelf die verantwoordelijkheid te nemen. Hoeveel mannen hebben standaard condooms bij zich of in huis en gebruiken ze ook daadwerkelijk als het zover is? Hoeveel mannen zouden de pil slikken als er een pil voor mannen was? Wat doen al die mannen die tegen abortus zijn er zelf aan om een vrouw niet zwanger te maken? “Vrouwen dragen dus vooral de lasten van anticonceptie. Zij moeten naar een arts, op gezette tijden aan hun anticonceptie denken, en hebben mogelijk last van bijwerkingen. Bovendien betalen ze vanaf hun 21e jaar voor anticonceptie via het eigen risico of een aanvullende verzekering.” (Rutgers.nl)
Het is nog tot daar aan toe dat je de verantwoordelijkheid voor het voorkomen van zwangerschap vooral bij vrouwen legt, maar het klopt niet dat je ze dan om de oren slaat als het toch een keer misgaat. Hoe krom is het dat vooral mannen vol oordelen en meningen zitten, en voor vrouwen menen te kunnen beslissen wat ze wel of niet met hun lijf en hun leven mogen doen? En er zijn talloze manieren waarop het mis kan gaan: je kunt verkeerd rekenen, een keer over je nek gaan terwijl je kort daarvoor je pil hebt geslikt, condooms kunnen scheuren en ga zo maar door.
Er is nog iets anders aan de hand, en ik heb ’t er vaak over omdat het veel dingen in perspectief plaatst: de wereld barst in alle opzichten uit zijn voegen door de overbevolking. In 1950 waren er twee miljard mensen op de wereld, dat is in nog geen zeventig jaar tijd verviervoudigd naar bijna acht miljard. Dit aantal groeit exponentieel, op het moment dat ik dit schrijf (dat aantal neemt per seconde toe, dat kun je hier live zien) met ruim 180.000 per dag. Het wordt tijd dat we onze focus op voortplanting aanpassen, we zijn al met meer dan genoeg en de grondstoffen zijn aan het opraken. Het maakt niet meer uit hoe eco-vriendelijk we eten: door ons aantal is de behoefte groter dan de aarde op termijn kan geven. Het krijgen van kinderen zou niet langer vanzelfsprekend moeten zijn.
En wat zijn de gevolgen als vrouwen worden gedwongen elke zwangerschap te voldragen terwijl het kind niet gewenst is? Ik las ergens een mooie zin: elk kind heeft er recht op om gewenst te zijn. Jeugdzorg heeft nu al z’n handen vol en trekt al jaren aan de bel dat het niet goed gaat, en krijgt op die manier meteen een hele berg nieuwe cliënten. Er zitten anno 2020 ruim 23.000 kinderen in de pleegzorg. De vrouwen én kinderen in kwestie zullen doodongelukkig zijn, en de kinderen groeien op tot ongelukkige volwassenen die ook weer ongelukkige kinderen maken – want zo werkt dat helaas, je geeft je eigen ellende door. Mensen die ongelukkig zijn doen een groter beroep op de zorg en zijn minder productief, dus zelfs in economisch opzicht onwenselijk.
De oplossing is heel simpel:
Als je vrouw bent en anti-abortus: prima dat je tegen abortus bent, dan neem je geen abortus, maar bemoei je niet met, en oordeel niet over de levenskeuzes van anderen.
Als je man bent en anti-abortus: zorg dat je geen vrouwen ongewenst zwanger maakt en bemoei je niet met, en oordeel niet over de levenskeuzes van anderen.
Aanvulling:
Aanvulling:
Op 4 maart 2021 was Don Ceder van de Christen Unie te gast bij Kemal Rijken van AmstelPolis/Salto Amsterdam om het CU-standpunt dat de vijf dagen bedenktijd voor abortus in stand moet blijven in het belang van 'bescherming van leven' - ook in geval van verkrachting. In dat interview noemde hij een aantal pertinente onwaarheden waar ik een stukje op Facebook aan wijdde. Twee daarvan worden in de discussie vaker gebruikt:
'Er zit altijd nood en leed achter, ex-vrienden of familie die haar onder druk zetten.'
Nee, daar zit het zelfbeschikkingsrecht van vrouwen achter dat we al decennia met hand en tand moeten blijven verdedigen. Maar in een heel klein aantal gevallen is er sprake van het leed dat wordt genoemd. Klassiek staaltje framing.
'Er zijn genoeg gevallen waarin dat [spijt] plaatsvindt.'
Uit Amerikaans onderzoek (Rocca/Samari/Foster/Gould/Kimport 2020) blijkt dat 97,5% van de vrouwen die een abortus hadden ondergaan direct na de ingreep vond dat ze de juiste keuze hadden gemaakt. Na vijf jaar was dit percentage 99% procent. Er is verdriet, er is rouw, er is ook opluchting maar er is geen spijt. Ook hier is sprake van schadelijke framing.
#nogsteeds
Reacties
Een reactie posten