Door de stille straat rijdt, stapvoets, een rij zwarte, glimmende auto’s. De term ‘stapvoets’ is in dit geval meer dan passend: vóór de stoet uit, kalm maar beslist, loopt een vrouw in een zwart pak door de motregen terwijl de wind haar lange haar alle kanten op waait. Zoals ze de stoet voorgaat doet ze denken aan een boegbeeld in de storm, of een aanvoerder van troepen - maar nee, ze is de aanvoerder van verlies.
Ze stoppen voor één van de huizen in de straat. Alle chauffeurs en chauffeuses stappen uit, en positioneren zich, met de handen gevouwen op kruishoogte, naast hun auto’s. Ze blijven zwijgend staan in de motregen. Na zeker tien minuten komt er een groepje mensen uit het huis met bleke, of juist rode, strakke gezichten. Het is even geharrewar om de tweede auto heen vóór de auto het groepje mensen opslokt. De chauffeurs en chauffeuses maken, voordat ze instappen, allemaal een korte buiging naar de eerste auto, waar de kist in ligt. De chauffeur van de laatste auto, waar ik in mijn auto achter sta, knikt me nog even toe voor hij instapt. De kleine dame met het lange haar loopt weer naar voren, en als ze haar positie heeft ingenomen vervolgt de stoet zijn weg, richting definitief afscheid en laatste rustplaats. Als ze afslaan waar ik rechtdoor moet, duurt het even voor ik mijn normale tempo weer heb gevonden. Het was of mijn dag even op pauze was gezet…
Reacties
Een reactie posten