Over social media wordt vaak gezegd dat mensen zich alleen maar van hun leukste kant laten zien, alleen hun successen en mooiste vakantieplaatjes delen. Ik vind dat wat te kort door de bocht, maar er zit wel een kern van waarheid in – maar die waarheid beperkt zich niet alleen tot social media.
Dit jaar was een van mijn opdrachtgevers de maker en bedenker van Het Verdrietfestival in Maastricht, Margreet Sweerts. Ze wilde ruimte bieden aan verdriet en motiveerde het als volgt:
“Of het gevoel je nu bekruipt omdat je iemand mist, je grote droom mislukt, je een onbeantwoorde liefde hebt of omdat je gewoon met het verkeerde been uit bed bent gestapt: iedereen voelt zich zo nu en dan verdrietig. Toch uiten en delen we verdrietige gevoelens beduidend minder snel dan gelukkige gevoelens. Verdriet moet worden opgelost, weggestopt of desnoods genegeerd.
Met het heersende beeld dat geluk maakbaar is durven we geen minuut aan verdriet te verliezen. We lezen krampachtig de zelfhulpadviezen in magazines, storten ons op ons werk en trekken van feestje naar festival met al dan niet wat drugs bij de hand. En, als we het een keer toch niet langer houden, verstoppen we ons onder de dekens.
We lijken te vergeten dat het leven een ritme van opgang én neergang kent. Een ritme dat niet door de samenleving weerspiegeld wordt. Waar geluk massaal gedeeld wordt, lijkt verdriet een verborgen emotie, die hooguit afgezonderd en individueel beleefd wordt.”
Verdriet is niet sexy, je schreeuwt het niet van de daken als je verdrietig bent of niet goed in je vel zit. Voor mij persoonlijk komt er nog een extra handicap bij: ik kreeg als kind de boodschap me niet kwetsbaar of afhankelijk op te stellen, geen drama te maken en me niet aan te stellen, waardoor ik al vroeg leerde om mijn gevoel altijd te onderdrukken of te filteren en er al helemaal niet anderen mee lastig te vallen. Gelukkig heb ik de laatste jaren geleerd dat bepaalde gevoelens erkend, beleefd en geuit moeten worden omdat ze anders gaan woekeren, of er op een andere, schadelijke manier uitkomen.
Vorige maand verloor ik, heel onverwachts, iemand die heel belangrijk voor me is geweest: de afgelopen vijf jaar mijn raadgever en ‘opvoeder’. Ze hielp me orde aan te brengen in de lappendeken die mijn leven tot dan toe was geweest, hielp me te begrijpen waar mijn patronen vandaan kwamen en die anders te ‘programmeren’ en leerde me te voelen en te huilen. Ze was mijn anker. Sinds haar overlijden voel ik me verloren, stuurloos. Ik zonder me af, eet ongezond, beweeg veel te weinig, ga veel te laat naar bed en heb geen zin om mijn bed uit te komen. Ik weet dat het overgaat, ik weet dat het ook nog winter en december is (weinig licht, veel opgeklopte feestdagenvrolijkheid en in mijn vak een rustige periode dus veel tijd over), maar ondertussen is het er en laat het zich niet onderdrukken. Het móet er ook zijn: zonder downs geen ups, zonder rouw geen verbinding.
Ik weet dat ik niet de enige ben: december, en helemaal de feestdagen zijn voor veel mensen een lastige periode waarin ze hun dierbaren missen, of worden herinnerd aan gebrek aan familie of een nare kindertijd. Vanochtend kreeg ik een goedbedoeld plaatje toegestuurd: “When you choose joy, you feel good & when you feel good, you do good & when you do good it reminds others of what joy feels like & it just might inspire them to do the same.” Ik ergerde me ondanks de goedbedoelde boodschap: opgelegd geluk, brrr. En wat als je joy even niet in je toolbox hebt zitten?
Ik zou ‘m voor deze gelegenheid graag om willen bouwen: when you feel sad, you feel sad & when you feel sad, you do sad & when you do sad it reminds others of what sad feels like & it just might inspire them to express their sadness.
Ik ben verdrietig, en het is OK.
Dit jaar was een van mijn opdrachtgevers de maker en bedenker van Het Verdrietfestival in Maastricht, Margreet Sweerts. Ze wilde ruimte bieden aan verdriet en motiveerde het als volgt:
“Of het gevoel je nu bekruipt omdat je iemand mist, je grote droom mislukt, je een onbeantwoorde liefde hebt of omdat je gewoon met het verkeerde been uit bed bent gestapt: iedereen voelt zich zo nu en dan verdrietig. Toch uiten en delen we verdrietige gevoelens beduidend minder snel dan gelukkige gevoelens. Verdriet moet worden opgelost, weggestopt of desnoods genegeerd.
Met het heersende beeld dat geluk maakbaar is durven we geen minuut aan verdriet te verliezen. We lezen krampachtig de zelfhulpadviezen in magazines, storten ons op ons werk en trekken van feestje naar festival met al dan niet wat drugs bij de hand. En, als we het een keer toch niet langer houden, verstoppen we ons onder de dekens.
We lijken te vergeten dat het leven een ritme van opgang én neergang kent. Een ritme dat niet door de samenleving weerspiegeld wordt. Waar geluk massaal gedeeld wordt, lijkt verdriet een verborgen emotie, die hooguit afgezonderd en individueel beleefd wordt.”
Verdriet is niet sexy, je schreeuwt het niet van de daken als je verdrietig bent of niet goed in je vel zit. Voor mij persoonlijk komt er nog een extra handicap bij: ik kreeg als kind de boodschap me niet kwetsbaar of afhankelijk op te stellen, geen drama te maken en me niet aan te stellen, waardoor ik al vroeg leerde om mijn gevoel altijd te onderdrukken of te filteren en er al helemaal niet anderen mee lastig te vallen. Gelukkig heb ik de laatste jaren geleerd dat bepaalde gevoelens erkend, beleefd en geuit moeten worden omdat ze anders gaan woekeren, of er op een andere, schadelijke manier uitkomen.
Vorige maand verloor ik, heel onverwachts, iemand die heel belangrijk voor me is geweest: de afgelopen vijf jaar mijn raadgever en ‘opvoeder’. Ze hielp me orde aan te brengen in de lappendeken die mijn leven tot dan toe was geweest, hielp me te begrijpen waar mijn patronen vandaan kwamen en die anders te ‘programmeren’ en leerde me te voelen en te huilen. Ze was mijn anker. Sinds haar overlijden voel ik me verloren, stuurloos. Ik zonder me af, eet ongezond, beweeg veel te weinig, ga veel te laat naar bed en heb geen zin om mijn bed uit te komen. Ik weet dat het overgaat, ik weet dat het ook nog winter en december is (weinig licht, veel opgeklopte feestdagenvrolijkheid en in mijn vak een rustige periode dus veel tijd over), maar ondertussen is het er en laat het zich niet onderdrukken. Het móet er ook zijn: zonder downs geen ups, zonder rouw geen verbinding.
Ik weet dat ik niet de enige ben: december, en helemaal de feestdagen zijn voor veel mensen een lastige periode waarin ze hun dierbaren missen, of worden herinnerd aan gebrek aan familie of een nare kindertijd. Vanochtend kreeg ik een goedbedoeld plaatje toegestuurd: “When you choose joy, you feel good & when you feel good, you do good & when you do good it reminds others of what joy feels like & it just might inspire them to do the same.” Ik ergerde me ondanks de goedbedoelde boodschap: opgelegd geluk, brrr. En wat als je joy even niet in je toolbox hebt zitten?
Ik zou ‘m voor deze gelegenheid graag om willen bouwen: when you feel sad, you feel sad & when you feel sad, you do sad & when you do sad it reminds others of what sad feels like & it just might inspire them to express their sadness.
Ik ben verdrietig, en het is OK.
Reacties
Een reactie posten