De blauwe pil




Naar aanleiding van een campagne die ik had verzorgd vroeg een vriendelijke dame, die een ‘massaal burgerinitiatief’ vertegenwoordigde, of ik wellicht hun publiciteit wilde doen. Ze legde uit: het moest maar eens klaar zijn met die volksverlakkerij, media en politie werden gevoerd en aangestuurd door de overheid. We waren eigenlijk allemaal slapers die alles maar voor zoete koek slikten. Ze vertelde dat het hele bankensysteem op 20 juli plat zou gaan, want dat had Christine Lagarde, de directeur van het IMF, zelf gezegd, wist ik dat dan niet? Laconiek antwoordde ik dat dat nog niet zo gek zou zijn, het bankenstelsel plat, grote schoonmaak. En wat te denken van dat monster Monsanto? Iedereen die daartegen protesteerde werd opgepakt door de ME. Het burgerinitiatief had al minstens tien door de overheid gepleegde strafbare feiten blootgelegd, as we speak werd er aangifte van gedaan bij de politie. Ze haalde de zaak-Demmink aan: hoelang had het wel niet geduurd voordat de deksel van die beerput af was? En keek ik wel eens naar boven? Die strepen in de lucht, dat waren chemtrails: het wereldwijd in het geheim sproeien van chemicaliën over bevolkte gebieden met (militaire?) vliegtuigen. Toen ze begon over de Bilderberggroep wist ik het zeker: ik had te maken met een onvervalste complottheorie-aanhanger.

Ik rondde het gesprek, en sloeg haar aanbod, beleefd af, maar het zette me wel aan het denken. We lachen allemaal om dit soort overtuigingen, maar er is een deel van me dat ook gelooft dat er veel gebeurt dat wij niet weten. Ik ben niet dom en altijd al een kleine onderzoeker geweest: ik slik geen enkele bewering voor zoete koek, check alles, ben extreem kritisch en toch kies ik ervoor met een grote boog om dit soort theorieën heen te lopen. Ik heb me ook verbaasd over de zaak-Demmink en voelde instinctief dat hem de hand boven het hoofd gehouden werd. Ik maak me ook zorgen om Monsanto en ik sluit niet uit dat de wereld, achter alle façades, door slechts een handjevol invloedrijke mensen wordt bestuurd. Ik heb altijd geroepen dat ik de pijnlijke waarheid prefereer boven de mooie leugen, dus waarom ben ik niet bereid zulke claims op zijn minst te onderzoeken? Ik geloof in harde bewijzen, waarbij het me niet uitmaakt of het iets bevestigt of ontkracht, maar ik wil wel altijd alles weten. Waarom wilde ik hier niet eens over nadenken?

Het antwoord lag besloten in mijn reactie op de vriendelijke dame: als we allemaal in The Matrix leven vind ik het zo slecht nog niet hoe ze ’t hebben geregeld – en kies ik ervoor de blauwe pil te slikken en in The Matrix te blijven. En daarmee haalde ik mijn eigen claim onderuit: in sommige gevallen heb ik liever de mooie leugen. Als het gaat om de wereld is het te groot voor me, en te complex. Ik geloof nooit dat we met welke inspanning dan ook alle geheimen zullen ontrafelen - en wat als dat wel lukt, we alles onderuit halen en overnieuw beginnen? Dan krijgen we precies hetzelfde, want uiteindelijk komt alles neer op concessies doen, kiezen uit kwaden om een wankel evenwicht te bewaren. Willen we echt weten welke keuzes er achter die schermen worden gemaakt? Ik niet, en ik ben blij dat ik die keuzes niet hoef te maken. Daarnaast, theoretiseren over een geheim genootschap dat de wereld bestuurt voelt hetzelfde als theoretiseren over God: je komt er toch niet uit of het bestaat of niet dus je schiet er niks mee op. Wij hebben als mensen de vreemde behoefte iets vast te willen stellen, het is zo of het is niet zo, maar soms weten we het gewoon niet. Ik weet het niet, en ik laat het zo. Ik hou het op wat ik wel weet, de realiteit, of mijn perceptie daarvan.

Na al deze overpeinzingen besloot ik toch een kijkje te nemen, om te zien of mijn intuïtie goed had gezeten. Wat de aardige mevrouw riep over Christine Lagarde betrof een vergezochte interpretatie, een 'verborgen boodschap van de Illuminati'. Toen ik surfte op de naam van het burgerinitiatief dat de aardige mevrouw noemde, kwam ik uit op een website waarop een apart kopje werd gewijd aan het satanisme, dat aan de basis zou liggen van het functioneren van onze maatschappij. De verdere teksten en claims op de site, en de bijna sektarische structuur joegen me meer angst aan dan de hele Bilderberggroep bij elkaar. Ik was blij dat ik nee had gezegd, en het sterkte me alleen maar in mijn overtuiging: als dat het alternatief is prefereer ik de huidige versie van The Matrix. Ik steek mijn energie liever in mijn kleine wereld, waar ik probeer het zo goed mogelijk te doen - en dat kost me al moeite genoeg. Dan maar een slaper. Mag ik nog een blauwe pil?


Reacties