Ik woon in een gezellige, kleurrijke buurt, waar iedereen elkaar kent, elkaar op straat gedag zegt en even een praatje maakt. Toen ik hier net kwam wonen was ik eind twintig, ging veel uit en dacht niet erg na over dingen. Omdat ik weinig te verbergen heb had ik geen gordijnen in de woonkamer en liep, vooral als het warm was, doodgemoedereerd in een hemdje en een slip rond. Soms, als ik door de woonkamer scharrelde zag ik mijn overbuurman voor zijn raam staan kijken en zwaaide dan vrolijk naar hem. Dan zwaaide hij glimlachend terug.
Na een tijdje sprak mijn buurvrouw me bezorgd aan: “Die man aan de overkant hè, die staat de hele dag en avond voor het raam bij jou naar binnen te kijken. Je moet gordijnen nemen, het is een viezerik!” Geschrokken volgde ik haar advies op, schafte luxaflexen aan en wendde me demonstratief af als ik hem zag aan de overkant. Wat was ik naïef geweest, zo argeloos naar hem te zwaaien! Ik voelde me onvrij in mijn huis en zorgde dat ik zoveel mogelijk uit zicht bleef van die vreselijke pervert. En om zomaar in mijn hemdje en slip rond te lopen, wat dom! Als hij ’s avonds voor het raam stond liet ik mijn luxaflexen met een klap zakken terwijl ik hem nog even een norse blik toewierp. Soms zwaaide hij nog eens voorzichtig, dan draaide ik mijn kop om. Zo, dat zou hem leren, die viezerik. Dat heeft jaren geduurd - als je eenmaal iets als gegeven opslaat is het waarheid en denk je er niet meer over na.
Niet zo lang geleden zag ik hem door de straat lopen met zijn boodschappen en realiseerde me ineens dat ik hem nooit met mensen zag praten. Als mijn oog op zijn raam viel was er nooit bezoek of vrolijkheid, er was geen vrouw te bekennen, geen familie, geen kleinkinderen, niets. Elke dag staat hij vroeg op, maakt zijn ontbijtje, verzorgt de plantjes op het balkon - maar geen mens te bekennen.
Langzaam begon me het gevoel te bekruipen dat het helemaal geen viezerik was, maar gewoon een hele eenzame man, die elke dag voor het raam verlangend uitkeek naar dat ene zwaaitje van die vrolijke buurvrouw aan de overkant, die buurvrouw die allemaal leuke dingen deed en gezellige mensen over de vloer had. Een zwaaitje dat zei dat hij niet helemaal alleen op de wereld was. Die vrolijke buurvrouw die ineens, van de ene op de andere dag, met boze blikken haar luxaflexen naar beneden liet knallen en zomaar nooit meer zwaaide.
Na een tijdje sprak mijn buurvrouw me bezorgd aan: “Die man aan de overkant hè, die staat de hele dag en avond voor het raam bij jou naar binnen te kijken. Je moet gordijnen nemen, het is een viezerik!” Geschrokken volgde ik haar advies op, schafte luxaflexen aan en wendde me demonstratief af als ik hem zag aan de overkant. Wat was ik naïef geweest, zo argeloos naar hem te zwaaien! Ik voelde me onvrij in mijn huis en zorgde dat ik zoveel mogelijk uit zicht bleef van die vreselijke pervert. En om zomaar in mijn hemdje en slip rond te lopen, wat dom! Als hij ’s avonds voor het raam stond liet ik mijn luxaflexen met een klap zakken terwijl ik hem nog even een norse blik toewierp. Soms zwaaide hij nog eens voorzichtig, dan draaide ik mijn kop om. Zo, dat zou hem leren, die viezerik. Dat heeft jaren geduurd - als je eenmaal iets als gegeven opslaat is het waarheid en denk je er niet meer over na.
Niet zo lang geleden zag ik hem door de straat lopen met zijn boodschappen en realiseerde me ineens dat ik hem nooit met mensen zag praten. Als mijn oog op zijn raam viel was er nooit bezoek of vrolijkheid, er was geen vrouw te bekennen, geen familie, geen kleinkinderen, niets. Elke dag staat hij vroeg op, maakt zijn ontbijtje, verzorgt de plantjes op het balkon - maar geen mens te bekennen.
Langzaam begon me het gevoel te bekruipen dat het helemaal geen viezerik was, maar gewoon een hele eenzame man, die elke dag voor het raam verlangend uitkeek naar dat ene zwaaitje van die vrolijke buurvrouw aan de overkant, die buurvrouw die allemaal leuke dingen deed en gezellige mensen over de vloer had. Een zwaaitje dat zei dat hij niet helemaal alleen op de wereld was. Die vrolijke buurvrouw die ineens, van de ene op de andere dag, met boze blikken haar luxaflexen naar beneden liet knallen en zomaar nooit meer zwaaide.
Reacties
Een reactie posten