Vanmiddag liep ik, onderweg naar het tentje waar ik met mijn vader had afgesproken om pannenkoeken te eten, op de Wibautstraat van de zon te genieten toen ik een enorme klap en verbrijzeling (is dat een woord? Nu wel in ieder geval, je kan het echt horen) hoorde. Ik zag een menselijk lichaam door de lucht vliegen, met een misselijkmakende smak neerkomen en roerloos blijven liggen. Het leek net of alles even stilstond, iedereen en auto's stonden stil, kleuren en zon waren feller. Zo'n seconde die minuten lijkt te duren. Er was geen enkel geluid te horen. Zelfs de bestuurder van de auto die het ongeluk had veroorzaakt bleef in zijn auto zitten.
Omdat niemand erheen ging begon ik werktuiglijk te rennen, en toen ik de jongen een hand op zijn rug legde en vroeg of hij me kon horen hoorde ik alleen maar een diepe snurk die me de stuipen op het lijf joeg. Ik dacht nog iets in de trant van een stabiele zijligging, maar durfde dat ongetraind niet aan. Het leek al die tijd of er niemand anders dan wij tweeën op de wereld waren, maar toen ik overeind kwam om het alarmnummer te bellen stonden er allemaal mensen om ons heen en gebeurde er een wonder: er kwam een arts in opleiding aanrennen die onmiddellijk handelde, en instructies begon te geven om de jongen samen om te draaien. Naast me dook ineens een agent op, nog zo'n wonder, die de instructie gelukkig meteen van me overnam. Nadat ik even had gecheckt of er nog getuigen nodig waren - wat niet zo was - ben ik trillend als een rietje alsnog pannenkoeken gaan eten. Die er niet ingingen.
Wat me - naast het beeld van de jongen die te midden van alles wat stilstond op straat lag - het meest is bijgebleven, is de oorverdovende stilte na de klap. Ik hoop zo dat de jongen het heeft overleefd.
Bericht op de AT5-website
(Toevoeging 2019: mocht iemand weten hoe het met die jongen is afgelopen hoor ik het heel graag. Nu, negen jaar later, vraag ik het me nog steeds af.)
Omdat niemand erheen ging begon ik werktuiglijk te rennen, en toen ik de jongen een hand op zijn rug legde en vroeg of hij me kon horen hoorde ik alleen maar een diepe snurk die me de stuipen op het lijf joeg. Ik dacht nog iets in de trant van een stabiele zijligging, maar durfde dat ongetraind niet aan. Het leek al die tijd of er niemand anders dan wij tweeën op de wereld waren, maar toen ik overeind kwam om het alarmnummer te bellen stonden er allemaal mensen om ons heen en gebeurde er een wonder: er kwam een arts in opleiding aanrennen die onmiddellijk handelde, en instructies begon te geven om de jongen samen om te draaien. Naast me dook ineens een agent op, nog zo'n wonder, die de instructie gelukkig meteen van me overnam. Nadat ik even had gecheckt of er nog getuigen nodig waren - wat niet zo was - ben ik trillend als een rietje alsnog pannenkoeken gaan eten. Die er niet ingingen.
Wat me - naast het beeld van de jongen die te midden van alles wat stilstond op straat lag - het meest is bijgebleven, is de oorverdovende stilte na de klap. Ik hoop zo dat de jongen het heeft overleefd.
Bericht op de AT5-website
(Toevoeging 2019: mocht iemand weten hoe het met die jongen is afgelopen hoor ik het heel graag. Nu, negen jaar later, vraag ik het me nog steeds af.)
Reacties
Een reactie posten